O día 20 de
xaneiro o Clube Ciclista de Bueu celebrou unha marcha conmemorativa na honra do
seu presidente, Crisóbal Hermida, asesinado na estrada mentres practicaba o seu
deporte, a súa paixón: a bicicleta. O acto era, ó mesmo tempo, un clamor contra
a “violencia viaria” que a cotío sofren os que collen a bicicleta e un recordo
para os que a colleron un día e non voltaron falecendo por mor desa sorte de
violencia.
Á marcha acudiron
ciclistas por centos, sobrepasando de modo folgado o millar, a pesar da climatoloxía
adversa cunha persistente choiva nun día gris, quizáis evocador da tristura
que, mesturada coa amarga impotencia, desprendía o acto que se celebraba. As
pingas de choiva, as trasuntas bágoas de Cristóbal Hermida, foron un aliciente
máis para todos os que coa súa bicicleta, do tipo que fose, alí se presentaron.
Físicamente, efectivamente, foron moitos; nembargantes, a conciencia de todos
os ciclistas que non puideron estar, ben que quixeran, estaba presente dende o
comezo, en cada ciclista, en cada pedal, en cada quilómetro de estrada
percorrido pola marcha.
Coa vantaxe que
aporta o feito de analizalo acto coa distancia do tempo, comprobamos que o acto
celebrado na honra de Cristóbal Hermida, tivo unha relativamente exitosa
acollida, se ben limitada á prensa galega e ó día da marcha. Pero o que se
conmemorou non debe, coma cada un dos ciclistas perecidos na estrada, quedar
atrás no tempo coma se se tratase de algo anecdótico; porén os cliclistas debemos, como
colectivo, seguir poñendo en alza o que alí se reclamou, para que a
Administración non fique queda ante nomes como o de Cristóbal Hermida ou Iñaki Lejarreta. E iso é
o que na ASCIGA faremos: ningún nome caerá no saco do esquecemento, a modo da
súa transfiguración nun simple número para as estadísticas. Todo o contrario,
cada un, erixirase no ariete que golpeará as conciencias da sociedade e arremeterá
contra a burocracia administrativa co único obxectivo de que as medidas de
protección do ciclista sexan reais e efectivas.
Porque o que o 20
de xaneiro se reivindicou, amén da honra do falecido, non foi unha cuestión
caprichosa dos ciclistas, nin unha marcha gratuita; non se trataba de clamar
contra recortes, nin sanidade, nin corrupción, nin dereitos sociais, nin
traballo digno, nin desahucios nin dunha manifestación desas que, con todo o
respeto que merecen as súas causas, tan boa acollida teñen na prensa. Non.
Tratábase de reivindicar medidas en favor de algo moito máis importante e máis
significativo: O DEREITO Á VIDA.
Gustaríanos dicir
que Cristóbal Hermida foi o último mártir. Sexa como fore, D.E.P., amigo.
ultra boost 3.0
ResponderEliminarjordan shoes
supreme clothing
longchamp handbags
goyard handbags
yeezy wave runner 700
retro jordans
kyrie 6
calvin klein
coach outlet store
xiaofang20191216
replica bags from korea hermes fake y0k87s0w20 replica bags wholesale mumbai replica bags gucci that site k4p85c8d10 replica bags from china free shipping replica zara bags discover this info here w1y34r0m49 replica bags cheap
ResponderEliminar