miércoles, 17 de abril de 2013

O Home do Mazo!!!


Imos deixar de lado esta semana a aburrida e triste seguridade viaria e imos adicar esta entrada a un amigo moi especial:
A todos ós que aquí nos damos cita nos gusta a bici, nos aporta experiencias fantásticas e a oportunidade de evadirnos do mundo que nos rodea. Non obstante con ela os días de desfrute pleno son poucos, sobre o sillín se sufre a meirande parte do tempo, tempo no que pola túa mente pasan centos de pensamentos, historias e sentimentos.
Moitas veces escoitamos falar da épica do ciclismo, un apelativo que me nego a conceder tan só ás xestas de aqueles que se baten en grandiosas loitas nas grandes competicións, un apelativo que gusto de compartir con todo aquel que se teña proposto un reto, por sinxelo que poida parecer, ó lombo da súa bici e o teña afrontado con convicción. Sufrir e non desfalecer é unha cualidade innata nun amante de darlle ós pedais, rondar a perda da conciencia polo esforzo extremo e seguir mirando adiante é unha sensación familiar para calquera que ame a súa bici e que poucos outros poden recoñecer. Sufrir dese xeito é a maneira máis fermosa de sentirse vivo!
Voltando ahora á épica, podemos comprobar que calquera relato épico ó que lle votemos unha ollada está plagado de personaxes mitolóxicas: representacións con forma humana ou animal ás cales o autor lles outorga unha personalidade e unhas cualidades especiais para dar forma metafóricamente a unha crenza ou unha realidade. Deste xeito as sereas atraían ós mariñeiros cos seus cantos evidenciando a debilidade humana, ó igual que a tentación de votar o pé ó chan ronda a cabeza de quen ascende un grande porto a cada pedalada.
Do mesmo xeito que Ulises se enfrontaba a Polifemo ou Calipso nun sinfín de retos no seu longo retorno ós brazos de Penélope, calquera ciclista subido á súa propia “nave” se convirte no seu propio heroe e afronta con tal valentía os seus propios retos. Ben esteamos a falar de gañar a Paris-Roubex ou subir ó monte que ten a carón da súa casa e que ve cada mañán ó abri-la persiana.
Se ben o ciclista non soe atopar sereas no camiño, sí ó mellor algunha taberneira agradable e fermosa (ou taberneiro) que lle sirva un reconfortante café; nada o afastará da procura da súa propia Penélope. Calquera que leve certo tempo montando na bici e se teña aventurado a facer quilómetros ou subir ós innumerables montes que poblan a nosa terra poderá presumir de se ter enfrontado a ese ser mitolóxico que todos os amantes da bici temos sentido de preto algunha vez.
Aínda que non teñas bici seguramente tes escoitado falar dél. Existen centos de historias, ese ser está vivo nos libros e nas hemerotecas. Tamén existen estudos que falan de glucosa, ácido láctico, fatiga, capacidade metabólica… pura literatura. Nós sabemos quén é o culpable deses desfalecementos repentinos, só aquel que sentiu algunha vez a súa chegada sabe que non hai modo humán de loitar contra él, é omnipotente, todopoderoso, imprevisible e caprichoso. Búscate, encontrate e acaba contigo cun só golpe, un toque máxico ó que todos estivemos expostos algunha vez. O noso “amigo” é o Home do Mazo e, ó igual ca Espada de Damocles, ese Mazo pendura sobre a túa cabeza cada vez que te aventuras máis aló do que ven sendo a túa rutina habitual. Pero todos temos escoitado, por estrano que pareza, a Perico Delgado falar del nas retransmisións de RTVE como “El tío del Mazo” o “Monsieur Mazó”, e facelo con cariño, así como se fala dun compadre.

É por iso que non se lle ten medo, máis ben “respetiño”, non deixa de ser un compañeiro que, nalgunha ocasión, ata se torna amigo. Vai con nós, en cada pelotón, se apunta a calquera ruta ou excursión e acompaña cada grupeta; fai compañía, “ven de serie”. Ós amantes da bici nos gusta xogar con él, como dixemos, buscar retos e tratar de superalos. Haberá quen diga que é masoquismo. Non, trátase de busca-los límites e ir máis aló. É nese momento, cando estás a dalo todo, cando te enfrontas ó reto máis duro, cando o noso amigo aparece e te afunde por completo. Se apodera de ti unha sensación de tremenda impotencia, cada pedalada se torna en “Odisea”, ese “puntiño” que “gardabas” desaparece, e con él media ducia máis. Pódeste deixar ir, pero avanzar xa é un problema se a pendente non axuda. Non existe dor nin padecemento, unha paz inmensa ocupa a mente pero nin un só pensamento que empuxe a tirar adiante. Asumes a derrota. Ata o máis grande o ten feito, que lle pregunten a Induráin.
Pero chegas á ducha, e coas forzas vas recuperando as gañas de volver a intentalo porque hai algo co que nunca poderá o noso “colega”: coa vontade férrea de seguir dando pedais, unha auténtica droga que, unha vez no sangue, é imposible de eliminar.
 Por iso dende aquí lle quero mostrar o meu respeto e cariño ó Home do Mazo: GRACIAS POR FACER MÁIS GRANDE A NOSA PAIXÓN!!!

No hay comentarios:

Publicar un comentario