Imos deixar de
lado esta semana a aburrida e triste seguridade viaria e imos adicar esta
entrada a un amigo moi especial:
A todos ós que
aquí nos damos cita nos gusta a bici, nos aporta experiencias fantásticas e a
oportunidade de evadirnos do mundo que nos rodea. Non obstante con ela os días
de desfrute pleno son poucos, sobre o sillín se sufre a meirande parte do
tempo, tempo no que pola túa mente pasan centos de pensamentos, historias e
sentimentos.
Moitas veces
escoitamos falar da épica do ciclismo, un apelativo que me nego a conceder tan
só ás xestas de aqueles que se baten en grandiosas loitas nas grandes
competicións, un apelativo que gusto de compartir con todo aquel que se teña
proposto un reto, por sinxelo que poida parecer, ó lombo da súa bici e o teña
afrontado con convicción. Sufrir e non desfalecer é unha cualidade innata nun
amante de darlle ós pedais, rondar a perda da conciencia polo esforzo extremo e
seguir mirando adiante é unha sensación familiar para calquera que ame a súa
bici e que poucos outros poden recoñecer. Sufrir
dese xeito é a maneira máis fermosa de sentirse vivo!
Voltando ahora
á épica, podemos comprobar que calquera relato épico ó que lle votemos unha
ollada está plagado de personaxes mitolóxicas: representacións con forma humana
ou animal ás cales o autor lles outorga unha personalidade e unhas cualidades
especiais para dar forma metafóricamente a unha crenza ou unha realidade. Deste
xeito as sereas atraían ós mariñeiros cos seus cantos evidenciando a debilidade
humana, ó igual que a tentación de votar o pé ó chan ronda a cabeza de quen
ascende un grande porto a cada pedalada.
Do mesmo xeito
que Ulises se enfrontaba a Polifemo ou Calipso nun sinfín de retos no seu longo
retorno ós brazos de Penélope, calquera ciclista subido á súa propia “nave” se
convirte no seu propio heroe e afronta con tal valentía os seus propios retos.
Ben esteamos a falar de gañar a Paris-Roubex ou subir ó monte que ten a carón
da súa casa e que ve cada mañán ó abri-la persiana.
Se ben o
ciclista non soe atopar sereas no camiño, sí ó mellor algunha taberneira
agradable e fermosa (ou taberneiro) que lle sirva un reconfortante café; nada o
afastará da procura da súa propia Penélope. Calquera que leve certo tempo
montando na bici e se teña aventurado a facer quilómetros ou subir ós
innumerables montes que poblan a nosa terra poderá presumir de se ter
enfrontado a ese ser mitolóxico que todos os amantes da bici temos sentido de
preto algunha vez.
Aínda que non
teñas bici seguramente tes escoitado falar dél. Existen centos de historias,
ese ser está vivo nos libros e nas hemerotecas. Tamén existen estudos que falan
de glucosa, ácido láctico, fatiga, capacidade metabólica… pura literatura. Nós
sabemos quén é o culpable deses desfalecementos repentinos, só aquel que sentiu
algunha vez a súa chegada sabe que non hai modo humán de loitar contra él, é
omnipotente, todopoderoso, imprevisible e caprichoso. Búscate, encontrate e
acaba contigo cun só golpe, un toque máxico ó que todos estivemos expostos
algunha vez. O noso “amigo” é o Home do
Mazo e, ó igual ca Espada de Damocles, ese Mazo pendura sobre a túa
cabeza cada vez que te aventuras máis aló do que ven sendo a túa rutina habitual.
Pero todos temos escoitado, por estrano que pareza, a Perico Delgado falar del
nas retransmisións de RTVE como “El tío del Mazo” o “Monsieur Mazó”, e facelo
con cariño, así como se fala dun compadre.
É por iso que
non se lle ten medo, máis ben “respetiño”, non deixa de ser un compañeiro que,
nalgunha ocasión, ata se torna amigo. Vai con nós, en cada pelotón, se apunta a
calquera ruta ou excursión e acompaña cada grupeta; fai compañía, “ven de serie”.
Ós amantes da bici nos gusta xogar con él, como dixemos, buscar retos e tratar
de superalos. Haberá quen diga que é masoquismo. Non, trátase de busca-los
límites e ir máis aló. É nese momento, cando estás a dalo todo, cando te
enfrontas ó reto máis duro, cando o noso amigo aparece e te afunde por
completo. Se apodera de ti unha sensación de tremenda impotencia, cada pedalada
se torna en “Odisea”, ese “puntiño” que “gardabas” desaparece, e con él media
ducia máis. Pódeste deixar ir, pero avanzar xa é un problema se a pendente non
axuda. Non existe dor nin padecemento, unha paz inmensa ocupa a mente pero nin
un só pensamento que empuxe a tirar adiante. Asumes a derrota. Ata o máis grande o ten feito, que lle pregunten
a Induráin.
Pero chegas á
ducha, e coas forzas vas recuperando as gañas de volver a intentalo porque hai
algo co que nunca poderá o noso “colega”: coa vontade férrea de seguir dando
pedais, unha auténtica droga que, unha vez no sangue, é imposible de eliminar.
Por iso dende aquí lle quero mostrar o meu
respeto e cariño ó Home do Mazo: GRACIAS POR FACER MÁIS GRANDE A NOSA PAIXÓN!!!
No hay comentarios:
Publicar un comentario