O domingo pasado asistimos ó estreo dunha nova ruta BTT e achegámonos ata
Catoira para participar na I Marcha Vikinga de Catoira, organizada polos
compañeiros do clube ciclista VikingBike daquel concello. Pese a que ese día, 26
de maio, había numerosas rutas, a presencia de ciclistas dende primeira hora
facía presaxiar, como logo confirmamos, que a participación ía ser abundante.
Finalmente, como antaño fixeron os Vikingos, os bikers comezaron a tomar as rúas
da vila pontevedresa, chegando á cifra dos 350. Inmellorable tempo, gran
ambiente e un percorrido por uns montes que presentaban un expléndido colorido
avivado polo sol do amencer. Os prolegómenos eran bos e o que nos esperaba non
ía ser menos.
Despois dun pequeno, case insignificante retraso na saída, comezamos a I
Marcha Vikinga de Catoira entre vivas conversas, espléndido ánimo e contaxiados
polo fenomental clima de compañeirismo reinante. Saímos na parte media-traseira
do grupo, así que, para proporcionarnos unha mellor posición a partir da cal acometelas
primeiras rampas evitando os embotellamentos (que non se produciron finalmente
pola boa labor da organización), comezamos a adiantar posicións. Despois dun
breve paseo pola vila, desviámonos cara uns camiños entre aldeas, entre as
casas e co clamor dos aplausos dos veciños que acudían a animar ós
participantes, sempre adiantando posicións. Pronto as árbores foron máis
abundantes que as casas; o camiño adentrábase nas arboredas, camiño do monte
Xiabre. As sendas, lentamente, comezaban a empinarse, con algunha que outra
rampla esixente, pero sen ter que precisar esforzos inhumanos ainda que se
producíu un cese automático das conversas que levabamos. Algún que outro paso
entre casas, outros entre frondosos camiños abertos entre espectaculares
túneles de xestas. Pero sempre co piso empinando cara arriba. Os participantes
que sobrepasabamos ían quedando atrás e os que nos antecedían eran cada vez
menos, pero todos dándolle ás bielas con ahínco e con bo espírito.
Pronto nos integramos nun pequeno grupo de tres membros constantes que
levabamos un ritmo animado, estable e rápido. O grupo incrementábase cos
participantes que iamos alcanzando, pero que non tardaban en descolgarse
buscando o seu propio ritmo. Nos cruces, os membros de Protección Civil ou de
VikinBikes estaban prestos a facer as indicacións oportunas cando non o facían
as sinais deixadas, maioritariamente frechas pintadas aquí e acolá. Así pois,
seguimos dando pedais, acompañados dos nosos tres compañeiros de viaxe, que pronto serían dous. Foi así como alcanzamos o final da subida ó Xiabre
(que non se extendeu ata a cima), onde esperaba un completo avituallamento
apenas recén montado, o que nos daba unha idea de que non ibamos a mal ritmo.
Segundo nos fixeron saber, apenas nos antecedía unha decena de participantes,
cousa que sorprendeu a quen escribe estas liñas despois de emprendela marcha na
parte de atrás.
Así pois, despedímonos do alto do Xiabre e comezamos unha emocionante
baixada que, na súa primeira parte, se extendeu por uns sete ou oito quilómetros
de constante baixada por camiños máis ou menos anchos pero, por tramos, cheos
de considerables pedras ou algún regueiro que atravesar, o cal obligaba a andar destros co
manexo da bici. Aquí puidemos divertirnos un pouco noutros tramos de rápidas
baixadas nas que o maior perigo viña constituido pola capa de gravilla solta que, nas curvas,
daba algún que outro susto. Neste punto voltamos a ser tres, posto que un dos integrantes do grupo xa non nos seguía. Na segunda parte da baixada topamos cun
par de trialeras entre pinos e eucaliptos, técnicas pero nun estado de limpeza
tal que permitía desfrutalas en cada centímetro. Finalizada a baixada, novo avituallamento
para repor forzas.
Despois dunha parada, retomamos o camiño acompañados, para variar, dos
nosos dous compañeiros de viaxe e co ritmo alto de rodaxe como fiel acompañante
camiño de Cordeiro (Valga). Os adiantamentos que efectuabamos eran escasos,
case nulos. A partir de aquí o camiño transcorreu entre terreos chans que
favorecían o ritmo alto que traiamos, deambulando entre pinares nos que
atopamos algunha lameira que obrigou a buscar o mellor sitio para superalas ou
a tirar de pedal a quen a acometía pola zona central. Foi nunha destas que un
pequeno xiro inesperado provocado polo esmorecemento do terreo que pisaba fixo
que eu probase o sabor da lama da zona, cunha espectacular invertida. Entre
exclamacións os dous acompañantes deron conta do bo tombo, e seguiron o seu
camiño. Visto que tardei en erguerme e que non me alcanzou ninguén a quen
“engancharme”, coa lama por todo un costado, retomei o camiño coa idea de
alcanzar ós compañeiros de novo. Co terreo picando cara abaixo, arriscando un
chisco o físico e exprimindo cada pedalada o obxectivo completouse con éxito
para sorpresa dos dous bikers que, lonxe de alterar o ritmo, seguiron tirando
forte. Rodabamos agora polos típicos camiños de monte entre pinos, desviándonos
de cando en cando para unha trialeira ou algunha baixada técnica, todas elas
perfectamente acondicionadas e dispostas para desfrutar do manexo da bici sen
correr máis riscos dos necesarios.
Chegados a Cordeiro, rodamos durante un bo treito por pistas asfaltadas. A
inalterada unidade do grupo que formaramos comezou a difuminarse, quizáis
porque os 30 km
de ritmo moderadamente alto que levabamos facía mella nas pernas, e así por
momentos quedábase algún de nós os tres e por momentos tomaba a dianteira.
Algún camiño de monte, pistas paralelas ás vías do tren, ruteo entre viñedos...
esa foi a tónica ata que o trazado se desviou por entre unha carballeira
maravillosa, tanto para a vista como para dar pedais, xa que o camiño estaba
impecable.
De ahí desviámonos ós quilómetros finais, que descorreron por un
maravilloso e longo tramo polo paseo marítimo a carón da ría. Aquí alcanzounos
o rezagado, que nos
acompañara uns quilómetros atrás. Por suposto non podía faltar a visita ás
emblemáticas torres de Catoira que, sorprendentemente producíuse por medio dun
tramo que descorría polo interior dunha delas e cun sinuoso trazado entre os edificios
integrantes do conxunto. Sen dúbida, sobresaínte. E ainda nos restaba por pasar por unha preciosa zona de muiños restaurados, algo de agradecer á vista, acostumados como estamos os bikers a velos derruidos e caíndo no medio dos nosos montes.
De ahí á meta, a ruta seguía polo tramo de paseo marítimo ata a chegada, que alcanzamos entre os 10 primeiros e onde nos esperaba un suculento reparto de empanada e bebida e un sorteo de
material. En termos xerais non se apreciou que a ruta estivese na súa primeira
edición dado que o trazado estaba ben deseñado, para todos os público, ben
traballado, limpo e, non sendo un par de puntos concretos onde a sinalización
era escasa e provocou algún que otro despiste, púidose rodar sabendo sempre por
onde había que desviarse. Un notable traballo dos VikinBikes de Catoira que
deixou nos participantes moi bo sabor de boca en tódolos sentidos. E, coma
sempre, animámosvos a probala vindeira edición.
louboutin shoes
ResponderEliminarnike air force 1 high
outlet golden goose
supreme clothing
nike air force 1 low
nike max shoes
air max 95
red bottom shoes
polo ralph lauren
kyrie 6
xiaofang20191216
replica bags ebay see here now a2c19y7l76 replica bags online uae replica bags london replica hermes p9n78u8q10 best replica bags online 2018 click for more t4d80k0v67 louis vuitton fake replica bags toronto
ResponderEliminar