Galegos no Tour.

Como todos saberedes este pasado sábado comezou a 100ª edición do Tour de France. Cen anos de historia, de loita agónica e de lendas do noso deporte. Xamáis se esquecerán, por moito dano que se lle queira facer a este deporte as batallas infernais que mantiveron heroes da talla de Fausto Coppi, “Un uomo solo al comando”; Eddy Merckx, “O Canibal”; a potencia de Miguel Induráin, a hexemonía de Lance Armstrong, a irrepetible forma de escalar de Marco “O Pirata” Pantani…

Son centos os nomes que lembramos e imposible acordarse de todos. Pero hoxe queremos que nos axudedes a facer un exercicio de memoria para rememorar entre todos a aqueles veciños da nosa terra que tamén lograron conquistar os Pirineos, que se partiron o lombo nas infernais ascensións ós Alpes e que tinguiron para sempre a súa faciana da cor e o brilo especial que outorga o aire case mitolóxico que se respira nos Campos Elíseos alá contra o final de xullo.

Emilio (foto) e Manuel Rodriguez Barros. Dunha familia de tradición ciclista de Ponteareas conicidiron en 1954 en París dous irmáns. 43º e 45º respectivamente na xeral xuntos suman cinco participacións na ronda francesa. Emilio chegou a gañar a Volta a España en 1950. Tamén foi campión nacional en ruta en 1954.

 Un pioneiro. Ourensán, recadeiro de talleres na xuventude era o máis rápido da capital e decidiu probar fortuna na competición. "Una vez fui en Vespa con un compañero y las dos bicis desde Torrelavega a Cataluña". No 62 se impuxo a Bahamontes no Naranco, ahí queda iso!
Correu tres Tours dende 1963 e a día de hoxe afirma: "La gente no ve la parte de sufrimiento que tiene este deporte. No se trata solo del entrenamiento, sino de la esclavitud que tiene a veces formar parte de un equipo, esperar a que cuenten contigo, la llegada de las caídas, etcétera".

Unha aportación dun dos nosos amigos de Facebook. Case nada: no "top ten" do Tour en cinco ocasións, un terceiro posto na xeral compartindo podio no 74 nada menos que co "Canibal" ó cal lle chegou a levar tres etapas da ronda gala. Vicente López Carril, un auténtico súperclase que levou o soar dos "Rumorosos" ate o Parque dos Príncipes.

Comeza unha tradición ciclista na vila de Padrón. Un portento físico, pura potencia, todo pulmón. Suso Blanco Villar é un animal sobre as dúas rodas que acadou a meta de París en 1986 e 1988.

Votando a vista atrás, e buceando nas hemerotecas, tamén encontramos outro bravo galego  que acudiu á disputa da carreira ciclista máis importante do mundo, un pequeno ciclista de Ponteareas. Nunca tivo moita planta, pero carallo cómo andaba! Él é Álvaro Pino. Gañador dunha Volta a España co equipo BH, participou en catro edicións da Ronda Gala obtendo como mellor resultado dous 8º postos.

En 1991 o sangue galego volve a latexar nun corazón polo Tourmalet arriba. Se trataba de Jose Manuel Oliveira, corredor padronés que compartía equipo con nomes da talla de Manuel Jorge Dominguez ou Peio Ruiz Cabestany. Clase sobre dúas rodas.

Un traballador nato. Puro pulmón. Chegou por primeira vez ó Tour en 1993 da man do equipo Kelme outro padronés, José Ángel Vidal. Nada menos que Roberto Heras e Fernando Escartín como xefes de filas. O seu mellor ano poida que fose o 2000 no que o seu equipo se impuxo na clasificación por equipos, e incluso estivo a piques de lograr unha vitoria parcial ó ser quen de facer chegar unha longa escapada por diante do pelotón, ó final, no sprint se impuxo Bettini naquela 9ª etapa.

Esa etapa que o cruel destino lle roubou a Vidal acadaríaa anos máis tarde un rapaz de Redondela, Marcos Serrano. O 20 de xullo de 2005 se impoñía en Mende, co mérito engadido de que esa etapa a tiña entre cella e cella un tal Lance Armstrong e o seu Discovery Channel.

No ano 77 nace en Mos un dos mellores ciclistas que deu a nosa terra. Un auténtico pura sangue, Óscar Pereiro. Xa en 2005 se impuxo na meta de Pau, obtendo tamén o premio á combatividade, non houbo un día que non a montara, gañándose, por parte de Armstrong o alcume de “Fucking Pereiro”. No ano 2006 consegue ser o primeiro galego en gañar o Tour de France.

Impresionantes loitas foron as que mantivo tamén no Tour de Francia outro galego de sangue brava, un escalador dos que xa non quedan, Ezequiel Mosquera…

Perdón, aquí mellor imos deixarlle un espazo a don Alberto Núñez Feijoó para que nos dé unhas explicacións que xa se demoran demasiado.

Tardaremos moito en ver outro galego triunfando no Tour, pero non será por falta de bravura, fagámono-lo mirar!!!